حکایت « نصیحت بزرگان »

شخصی با یک جمله بهترین دوستش را رنجاند . امّا ب?فاصله پشیمان شد . از راه های مختلف برای به دست آوردن دل دوستش   ت?ش کرد . از جمله نزد پیر دانای شهر رفت و با او مشورت کرد.

پیر گفت : برای جبران سخنت دوکار باید انجام دهی که اوّلی سخت تر از دومی است .

جوان با شوق درخواست کرد که راه حل را برایش شرح دهد .

پیر خردمند گفت : امشب بالشی از پر برداشته وگوشه آن را سوراخ کن . سپس به کوچه ها و مح?ت برو و پشت در هر خانه ای یک پر بگذار تا پرها تمام شود . هروقت این کار را کردی نزد من بیا تا مرحله ی دوم را بگویم .

جوان تمام آن شب را به کاری طاقت فرسا مشغول شد . انگشتانش از سرمای شبانه یخ زده بود . ولی باز هم ادامه داد تا این کههنگام طلوع آفتاب کارش تمام شد .

با سرعت نزد پیر رفت و با خوشنودی گفت : مرحله ی اوّل با موفّقیّت تمام شد . حا? چه کار کنم ؟

پیر گفت حا? برگرد و تمام پرها را جمع کن تا بالش به حالت اوّلش برگردد .

او باسراسیمگی گفت : امّا این غیر مکن است بسیاری از پرها را باد پراکنده کرده  و هر چقدر ت?ش کنم بالش مثل اوّلش نمی شود .

پیر گفت : درست است کلماتی که استفاده می کنی مثل پرهایی در مسیر باد است  و دیگر به دهانت باز نخواهد گشت .