-   1 نیمایی 2- شاملو (سپید ) 3- موج نو 
نیمایی
شکل نیمایی : که بدان شعر آزاد گویند . شعری است با وزن عروضی ، منتها مصراع های آن مانند شعر سنتی محدود به دو سه و چها رکن نیست و می تواند کمتر از دو رکن داشته باشد ، قافیه در طرز نیمایی جای منظم و مشخص ندارد .اشعار نیما و اخوان و فروغ و سپهری بدین شکل است :  
نمونه :                  
هدیه
من از نهایت شب حرف می زنم 
من از نهایت تاریکی 
و از نهایت شب حرف می زنم 
اگر به خانه ی من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور 
ویک دریچه که از آن 
به ازدحام خوشبخت بنگرم «فروغ فرخزاد »

شکل شاملویی (سپید ) :
که بدان شعر سپید نیز می گویند . وزن و آهنگ دارد ، منتها عروضی نیست . قافیه در این نوع شعرهم جای ثابتی ندارد . شعرهای احمد شاملو از این نوع است : 
سروده‏ای برای مرد روشن که به سایه رفت
قناعت وار 
             تکیده بود 
باریک و بلند 
چون پیامی دشوار 
در لغتی 
با چشمانی از سوال 
و عسل 
و رخساری بر تافته 
از حقیقت و 
باد 
مردی مختصر که خلاصه ی خود بود 
خرخاکی ها به جنازه ات به سؤ ظن می نگرند ...       « احمد شاملو »
شعر موج نو 
این نوع شعر،نه تنها وزن عروضی ندارد، بلکه آهنگ و موسیقی آن حتی مانند شعر سپید هم آشکار نیست . در حقیقت منطق غیر نثری آن و تشبیهات و استعارات نوین آن یعنی مجموعا زبان شعری،بدان آهنگی معنوی می بخشد که در نثر دیده نمی شود .  
قلب تو
قلب تو هوا را گرم کرد 
در هوای گرم 
عشق ما تعارف پنیر بود و 
قناعت به نگاه در چاه آب 
    ××××××
مردم که در گرما 
از باران آمدند 
گفتی از اطاق بروند 
چراغ بگذارند 
من تو را دوست دارم 
      ××××
ای تو 
ای تو عادل 
تو عادلانه غزل را 
در خواب 
در ظرف های  شکسته 
تنها نمی گذاری