پشه‌ای در استکان آمد فرود
تا بنوشد آنچه واپس مانده بود

کودکی ـ از شیطنت ـ بازی کنان،
بست با دستش دهان استکان!

پشه دیگر طعمه‌اش را لب نزد
جست تا از دام کودک وا رهد

خشک لب، می‌گشت، حیران، راه‌جو
زیر و بالا، بسته هر سو راه او

روزنی می‌جست در دیوار و در
تا به آزادی رسد بار دگر

هر چه بر جهد و تکاپو می‌فزود
راه بیرون رفتن از چاهش نبود

آنقدر کوبید بر دیوار سر
تا فرو افتاد خونین بال و پر

جان گرامی بود و آن نعمت لذیذ
لیک «آزادی» گرامی‌تر، عزیز

فریدون مشیری